13 SIERPNIA
„Z Chrystusem zostałem ukrzyżowany, żyję już nie ja,ale żyje we mnie Chrystus” (Gal.2:20).
Chrystus nie jest jakąś drugą osobowością czy mocą, która przychodzi, aby wzmocnić nas, ożywić, zasilić, aby używać nas w życiu i służbie, która może coś z nas zrobić. Tutaj taka myśl się nie zawiera i zupełnie nie taki jest punkt widzenie Pisma, a jednak niemal powszechnie i być może przeważnie nieświadomie, tak się dzieje. Chrześcijanie chcą, aby coś z nich zrobić nawet jako chrześcijan; chrześcijańscy pracownicy i słudzy Pańscy chcą, choć być może bezwiednie, być czymś jako pracownicy; chcą, żeby Chrystus umocnił ich, stał za nimi, aby uczynił z nich coś jako Jego sługi i w Jego służbie. Cały ten system diametralnie sprzeciwia się prawdzie. Prawda jest taka, że Chrystus ma być WSZYSTKIM, że nas ma ubywać, a On ma wzrastać; że On powinien być tą pierwszą Osobowością, a wpływ i to, co pozostaje po każdej służbie i każdym życiu nie powinien brzmieć: „Jakim dobrym człowiekiem był!” czy „Jak dobrą kobietą ona jest!”, bądź „Jaki dobry pracownik!”, lecz „Jakaż obecność Chrystusa! Jakież świadectwo Chrystusa!, Jakiż wyraz/przejaw Chrystusa! Jakie odczucie Chrystusa! Jaka rzeczywistość Chrystusa!”. Czy nasze serca są nastawione na to, aby Bóg miał to, co jest całkowicie z Niego? To znaczy: „Ja” jestem ukrzyżowany! Już nie ja, lecz Chrystus! Znaczy to, że Chrystus w nas jest podstawą naszego kształtowania na Jego obraz, aż całkowicie przejmiemy Jego Własną natruę – czyste złoto. Jest to coś, co należy poważnie przed Nim potraktować. Rzuca nam to wyzwanie, lecz z pewnością daje nam to wspaniałą możliwość! To, czym jest Chrystus, może stać się dobrem w nas!
T. Austin-Sparks z:
Christ in You