1 WRZEŚNIA
„Wasza miłość do siebie nawzajem udowodni światu, że jesteście Moimi uczniami” (Jn. 13:35 NLT).
Dla Pana sprawą nadrzędną jest miłość, a nie fakt posiadania wielkiego zrozumienia, nauczania i prawdy, czy fakt, że nie występują u nas wszelkiego rodzaju inne rzeczy. Pan sam w Swym sercu nie akceptuje złych rzeczy, lecz patrzy ponad nimi, Pan widzi co innego niż my… Przyjmij do wiadomości, że nie ma nadziei na rozwój dopóki nie ma miłości – i to miłości do wszystkich ludzi. Powinniśmy być bardzo zainteresowani sprawą rozwoju. Och, Bóg jedynie wie, jak dużo duchowego wzrostu i wzmocnienia potrzebujemy! Paraliżuje nas sytuacja, gdy patrzymy na swoje ograniczenia. Jestem pewien tego, że nic nie da się zrobić dopóki nie będziemy mieli ogromnych serc, które patrzą ponad, do wewnątrz, poprzez i przez, nie dając się zatrzymać przez to, co nas oślepia, uderza w nas i rani, lecz sięgające ku temu, co jest w sercu. To miłość buduje.
Co więcej, miłość wywołuje zmiany u tych, którzy ją praktykują, ona wprowadza ich do odpocznienia. Sama prawda może doprowadzić do nienaturalnego/wymuszonego wyglądu twarzy i oczu. Miłość powinna wprowadzić na twarz jakąś sugestię cichej siły i pełnego odpocznienia przekonania… Tak, siądźmy w fotelu Jego miłości, odpoczywajmy i dopiero potem ruszajmy do pracy. Nie da się pracować, jeśli nie ma się za sobą odpoczynku, ale to odpocznienie nie wypływa w pierwszej kolejności z prawdy, lecz z miłości, miłości Bożej. Cokolwiek innego Pan nam daje i cokolwiek dodaje nam, oby uczynił nas ludźmi, których przede wszystkich cechuje miłość do siebie nawzajem i do wszystkich ludzi.
T. Austin-Sparks z:
Abounding in Love